Różnorodnośc biologiczna - zróżnicowanie wszystkich żywych organizmów występujących na Ziemi w ekosystemach lądowych, morskich i słodkowodnych oraz w zespołach ekologicznych, których są częścią; dotyczy to różnorodności w obrębie gatunku, pomiędzy gatunkami oraz różnorodności ekosystemów. /Konwencja/

Zasoby biologiczne - zasoby genetyczne, organizmy i ich części populacje i jakiekolwiek inne żywe elementy ekosystemu, które obecnie lub w przyszłości mogą być przez ludzkość wykorzystywane lub stanowić mogą jakąś wartość dla ludzkości./Konwencja/

Umiarkowane użytkowanie - zróżnicowane użytkowanie elementów tworzących różnorodność biologiczną w taki sposób i z taką intensywnością, by nie prowadziło do zmniejszenia różnorodności biologicznej i pozwoliło utrzymać ją w stanie odpowiadającym potrzebom i pragnieniom obecnych i przyszłych pokoleń./Konwencja/

Obszar chroniony - geograficznie wydzielony obszar, objęty ochroną lub specjalnym zagospodarowaniem mającym na celu jego ochronę./Konwencja/

Ochrona ex situ - ochronę składników różnorodności biologicznej poza naturalnym środowiskiem ich występowania (w warunkach sztucznych). /Konwencja/

Ochrona in situ - ochrona ekosystemów i naturalnych siedlisk gatunków oraz utrzymanie i restytucja zdolnych do życia populacji w ich naturalnym środowisku, a gatunków udomowionych lub hodowanych w otoczeniu, w którym rozwinęły swoje specyficzne właściwości./Konwencja/

Ekosystem [gr.] - jednostka ekologiczna obejmująca biocenozę (zbiór populacji zamieszkujących jakiś teren) i biotop (środowisko tych populacji); zachodzi w nim obieg materii i przepływ energii; pojęcie wprowadzone 1935 przez A.G. Tansleya, upowszechnione dzięki badaniom produktywności biol. (lata 60.); e. charakteryzuje się m.in. swoistą strukturą gatunkową, troficzną i przestrzenną; powstaje i ulega zmianom dzięki przekształceniom środowiska przez jedne gat., co wpływa na możliwości egzystencji innych (sukcesja); termin umowny, stosowany do określenia różnych terytorialnie obiektów, np. e. jest jezioro jako całość, ale również jako strefa przybrzeżna (litoral). /Encyklopedia PWN/

Biocenoza [gr.] - zespół populacji różnych gat. zwierząt, roślin i mikroorganizmów żyjących w określonej przestrzeni środowiska lądowego lub wodnego, żywa część ekosystemu; biocenoza charakteryzuje się określoną biomasą, produktywnością i uporządkowaną strukturą (budową); rozróżnia się: strukturę przestrzenną biocenozy przejawiającą się określonym rozmieszczeniem względem siebie osobników poszczególnych gat., strukturę gatunkową biocenozy określającą skład gat. i stosunki liczebności (lub biomas) wszystkich gat. wchodzących w skład biocenozy i strukturę troficzną (pokarmową) w postaci powiązanych łańcuchów pokarmowych. Liczne aspekty struktury biocenozy są ze sobą powiązane, np. biocenozy leśne mające najbardziej skomplikowane struktury przestrzenne, mają również najbogatsze struktury gat.; biocenozy podlegają ciągłym zmianom w czasie (dobowym, sezonowym) i długofalowym zmianom rozwojowym (sukcesja ekologiczna); charakteryzują się stabilnością ekol., która określa ich odporność na zmiany. Niszczycielska działalność człowieka może prowadzić do degradacji ekosystemów. /Encyklopedia PWN/

Biotop [gr.] - obszar zajęty przez określoną biocenozę, jednorodny pod względem warunków klim., glebowych i biotycznych. /Encyklopedia PWN/

Środowisko - rozumie się przez to ogół elementów przyrodniczych, w tym także przekształconych w wyniku działalności człowieka, a w szczególności powierzchnię ziemi, kopaliny, wody, powietrze, zwierzęta i rośliny, krajobraz oraz klimat. /Ustawa Prawo ochrony środowiska/

Ochrona środowiska - rozumie się przez to podjęcie lub zaniechanie działań, umożliwiające zachowanie lub przywracanie równowagi przyrodniczej; ochrona ta polega w szczególności na:

a) racjonalnym kształtowaniu środowiska i gospodarowaniu zasobami środowiska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju,

b) przeciwdziałaniu zanieczyszczeniom,

c) przywracaniu elementów przyrodniczych do stanu właściwego. /Ustawa Prawo ochrony środowiska/

Równowaga przyrodnicza - rozumie się przez to stan, w którym na określonym obszarze istnieje równowaga we wzajemnym oddziaływaniu: człowieka, składników przyrody żywej i układu warunków siedliskowych tworzonych przez składniki przyrody nieożywionej /Ustawa Prawo ochrony środowiska/